سروش هشترود

آفتاب علم و خرَد و اخلاق و انسانیت از هر کجای جهان طلوع کند، پنجره‌‌ای به سویش باز می‌کنیم و موانع سایه‌ساز را از مسیرش برمی‌داریم. فرقی نمیکند این آفتاب از شرق طوع کند یا از غرب، از شمال طلوع کند یا از جنوب، از ساحل دریای ماسه‌ای عمان طلوع کند یا از جنگل‌های سرسبز ارسباران در آذربایجان، از کویر کرمان طلوع کند یا از صحرای سوزان آفریقا یا از جنگل‌های سرد توندرا و تایگا. مهم روشنایی‌ست؛ این، فضای مملو از روشنایی‌ست که همیشه آبستن زندگی‌ست، همیشه پر از عشق و امید و انرژی‌ست، همیشه لبریز از نعمت و سلامتی‌ست، همیشه عاری از ترس و دلهره و ابهام و اوهام است.از هر خورشیدی از هر نقطه از جهان، با آغوش باز استقبال می‌کنیم و کانون زندگی را با جنبش و تلألو اش گرما و حرکت می‌بخشیم.حمزه‌علی نصیری  ۱۴۰۱۰۵۰۸ + نوشته شده در شنبه ۸ مرداد ۱۴۰۱ ساعت 18:30 توسط حمزه علی نصیری  |  سروش هشترود...

آموزه‌‌های فراموش شده‌ی مدرسه و حقوق حقه‌ی مغفول در مناسک محرمحمزه‌علی نصیریصدای معلم ۱۴۰۱/۵/۱۵۱) هیئت عزاداری آقا زینال، هر شب ورودی اصلی شهرک را از سمت بلوار می‌بندد و اهالی شهرک برای رفت و آمد به خانه‌ی خود، بیش از ده برابر مسافت معمولی به دور شهرک می‌چرخند تا از سمتی دیگر به سوی مقصد بروند آن هم اگر هیئتی دیگر و دسته‌ای دیگر، راه را بر آنان و سایر عابران نبسته باشند. این یعنی تعرض آشکار و آگاهانه به حقوق دیگران، تحمیل خسران و زیان به مردم، اتلاف وقت و انرژی، مصرف سوخت بیشتر و ایجاد آلودگی بیشتر و کمک به شکل‌گیری فجایع زیست محیطی بیشتر...۲) هزاران لیوان و ظرف پلاستیکی یکبار مصرف و قوطی نوشابه و...، راه آب را در قسمت سرپوشیده‌ی جوی آب در محل تقاطع دو خیابان، بسته و در لاین کندرو جاده افتضاح به بار آورده است؛ آب و آشغالِ سر ریز شده در کف جاده و لیوان‌های شناور در آن منظره‌ی شرم‌آور و مشمئز کننده‌ای را پدید آورده‌ است که هم دیدن‌شان آزار دهنده است، هم برای خودروهای عبوری خطرساز است، هم سمّی بر جان طبیعت و نابودگرِ محیط زیست است، هم بی‌احترامی عریان به شأن و جایگاه زیست انسانی‌ست و هم لکه‌ی ننگی‌ بر پیشانی فرهنگ و اخلاق و مدنیت است.ساعت دوازده ظهر دو رفتگر نارنجی‌پوش زحمتکش شهرداری سوار بر اتاقک یک دستگاه وانت‌بار با بیل و جارو می‌رسند و برای رفع انسداد، تلاش می‌کنند اما آشغال انباشته شده در داخل جوی در قسمت سرپوشیده‌ی آن، آنقدر حجیم و چگال است که آن دو نمی‌توانند موفق به رفع انسداد شوند. ناظر همراه، تیم مجهزتری را فرامی‌خواند؛ این بار چند نفر نارنجی‌پوش دیگر سوار بر نیسان آبی مجهز به میله‌های بلند آهنی و فنر مخصوص و تعدادی کت و شلوارپوشبا خودرو سواری در محل حاضر می‌شوند و ب سروش هشترود...

نگاهی بر تراژدی مرگ دو نوجوان در کانال آب کشاورزی در محله بهاران شهر پاکدشتنظام تربیتی راکد، معتمدین بزهکار و جامعه‌ی ساکت؟تفریح با طعم مرگ!حمزه علی نصیریصدای معلم ۱۴۰۱/۵/۱۸خبر کوتاه بود و دردناک!؛ "دو نوجوان در کانال آب کشاورزی در محله بهاران شهر پاکـــــدشت غرق شدند".این خبر روز جمعه هفدهم تیرماه ۱۴۰۱ با انتشار فیلمی کوتاه از لحظه‌ی پریدن یک نوجوان به داخل کانال آب، در شبکه‌های اجتماعی پخش شد. در فیلم منتشر شده، نوجوانی، کفش‌های خود را با عجله از پا درمی‌آورَد و خود را به آب می‌زنَد و در دم، از نظر گم می‌شود. گویا آن نوجوان برای نجات دوستش که قبل از وی گرفتار جریان آب شده، خود را در آغوش خطر می‌اندازد. ظاهراً کسی که این لحظه‌ی دردناک را ثبت کرده، رفیق و هم‌بازی دیگر آن گروه چند نفره است که احتمالاً لنز گوشی خود را جهت ثبت هنرنمایی دوستان خود آماده کرده بوده. اما آنچه ثبت و ضبط شده، برشی از یک تراژدی غم‌انگیز است؛ تفریح با طعم مرگ!کودک و نوجوان نیاز به بازی و تفریح و سرگرمی دارد. جسم و جان و روح و روان کودک و نوجوان با تفریح و بازی و سرگرمی، تغذیه می‌شود، رشد می‌یابد، بالنده می‌شود، از بودن و نفس کشیدن و زیستنش کام می‌گیرد و آرام می‌گیرد...گفتنی‌ست که پاکدشت -این شهر شلوغ چند صدهزار نفری در کنار پایتخت- یکی از فقیرترین‌ شهرهای کشور از نظر رفاه اجتماعی و فضای تفریح و تفرج است! کودک و نوجوان پاکدشتی نیاز روحی و جسمی خود به تفریح و تفرج را یا در درون خود می‌کشد و یا در میان خاکروبه‌ها و کنار کانالهای آب کشاورزی -که از وسط شهر می‌گذرند و معمولاً بی‌نصیب از بی‌مبالاتی آدم‌ها نیستند و مدام با چاشنی زباله‌های خانگی بوی تعفن می‌گیرند- ارضا می‌کند. نکته جالب توجه اینکه؛ طول کانال سروش هشترود...